Dag 19

Vandaag werden we om 7 uur gewekt, om te gaan ontbijten om kwart voor 8. Daarna heeft iedereen zijn koffers ingepakt, wat stress was voor iedereen, met het gewicht van de koffers! Rond 10 uur hebben we de uitreiking van de prijzen van de Olympics. Mijn groep was 3e geworden van de 4 groepen. Om 11 uur werd de eerste groep van 3 naar het vliegveld gebracht, dus dat was heel emotioneel. Iedereen knuffelde elkaar en er waren ook wel al een aantal tranen. Het is raar, want je kent elkaar pas 10 dagen, maar je groeit super dicht naar elkaar. Daarna waren de mensen die over waren een beetje down, en gingen we lunchen. Toen we terug waren hebben de volgende 3 jongen hun koffers gehaald en hebben we daar afscheid van genomen, wat ook heel erg verdrietig was. De mensen die toen over waren moesten bijna allemaal ook huilen. De volgende groep werd pas om half 5 weg gebracht, dus toen hebben we met de mensen die over waren een film gekeken. Een jongen werd rond 4 uur door zijn ouders opgehaald, omdat zij nog 2 weken in Amerika bleven. Omdat hij de enige was die toen weg ging waren er weer heel veel tranen. Daarna is de laatste groep vertrokken naar het vliegveld, en iedereen was heel erg down in de auto. Eenmaal aangekomen op het vliegveld hoefden we alleen pas afscheid te nemen van Joyce, Michael en Kat. Michael en Kat zijn de kinderen van Martin en Joyce, en zijn het hele kamp erbij geweest. Ik ben veel opgetrokken met Kat dus dat was best wel moeilijk. De jongen die de laatste vlucht had zei toen we het vliegveld in kwamen dat hij al dacht dat doei zeggen tegen Kat het moeilijkste was. Ik moest vrij lang wachten op het vliegveld, maar heb wel meteen m'n baggage kunnen inchecken. We hebben gewacht met z'n 5en tot ieders vlucht kwam. In de eerste gingen meteen 2 weg, daarna 1, mijn kamergenoot, en daarna heb ik nog een tijdje gewacht met de jongen van de laatste vlucht tot die van mij kwam. Ik vertrok in Boston om 21.35 en kwam in London aan om 9.05. Eenmaal in London was ik heel erg moe en ben ik ontbijt gaan eten. Daarna ben ik naar de gate gegaan. Het vliegtuig vertrok om 10.45 en ik was om 13.05 in Dusseldorf. Deze hele vlucht heb ik geslapen, ik kon m'n ogen niet meer open houden, zo moe was ik. Toen ik in Dusseldorf aankwam was mijn koffer een van de eerste op de baggageband, dus ik kon snel doorlopen. In de Arrivals hal kon ik papa en mama al snel zien, dus dat was fijn. Ik was heel blij om ze weer te zien na 3 weken. Het was wel even moeilijk voor me om weer Nederlands te praten, dus dat is de hele dag best lastig geweest, en ik moest soms even nadenken wat ik moest zeggen.

Deze reis is zo belangrijk en leerzaam voor me geweest, en ik heb zo'n goede vrienden gemaakt. Ik ben heel blij dat ik de mogelijkheid had om mee te gaan, want het is een super ervaring.